ایتالیا شبیه اشتیاقِ بوسیدن دختری‌ست که نود و نه شب زیر پنجره‌ی اتاق‌اش انتظار می‌کشی و شبِ آخر بی‌هیچ‌دلیلی جا می‌زنی. دقیقا بی‌هیچ‌دلیلِ روشنی جا می‌زند. این درست مترادف شکست در فینال‌هاست. باجو و دیگری ندارد سربازِ افسانه. حتا بردنِ دشمن سنتی هم کاری ندارد و آلمان هرچقدر هم قَدَر باشد تا پیش از شبِ نود و نهم ایتالیا از آن‌ها رد می‌شود. سینه به سینه این موردِ عجیبِ بی ته منتقل می‌شود و زنجیر ارتباط را حفظ می‌کند.
حقیقت این است که ایتالیایی‌ها با سنگ‌ها و بناها و خلقیاتِ پشت‌اش با هم ارتباط دارند و نه خون. این اجسام است که داستان ایتالیا را تعریف می‌کند و بوفون هم در این راه دقیقا یک شی است که زخم‌های شکوهِ ناتمامِ ایتالیایی‌ها را بر بدنِ سخت‌واستوارش دارد. او نشانِ مدرنیته‌ی ناتمام ایتالیاست که سدی برای رسیدن مقابل‌اش ایستاده. ایتالیا برای بردن تردید دارد و شبِ نود و نهم می‌گذرد و می‌رود و لذت شکست را با اشتیاقِ بوسیدن تاخت می‌زند.
ایتالیا برداشتِ شخصیِ مالدینی، بوفون، پیرلو، دل‌پیرو، نستا، کالوینو، گینزبورگ، مورانته، سیلونه، تابوکی، پازولینی، تورناتوره و آنتونیونی از افسانه و شبِ نود و نهم و البته شکست در عین نباختن است.
#ایتالیا #Euro2016 #Italy
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر