هفتاد و یک

از ته دلم فریاد بزن...خالی‌ شو، خالی‌ کن

 

بالا، پایین...فحش
یک پرشِ  کینِکتی! اشاره...
استرس، شوت بیهوده...دلسوزی، اعتراض، حرص،
میلاد، مجتبی‌، فرهاد...میثاق و لحظه‌ای که دیگر دیر شده است...توپ، خط!
این تازه اولیشه...این تازه اولیشه!
ترس از تکرارِ سریالِ ۷ قسمتی‌، هدر رفتنِ فرصت ها...حرکت گذشته، اما متفاوت...علـــــی‌ِ دایـــــی!
جیغی نهفته... -بیرون بیا... -بی‌ بهانه نمی‌شود...

کمی آرامش...همه چیز با ما حرکت می کند
دیگه چی‌ بهتر از این...؟!
حرکت موازی، یه تنه، نقشِ بر زمین! ستاره‌ای که تک ستارهٔ‌ تیمش است و برای همه ستاره است...حتا ما.
می گویند گٔل نمی‌شود، اطمینان دارند آنهایی که باید امیدوار باشند، اما...نه! و دوباره نفس را با تمام وجود بیرون دِه...اینها اینکاره نیستند! و ما دوباره خوشحال! انگار گٔل!
بزن، بزن، تمومش کن...باید!
حالا وقتِ آرشه...آرش به جای کرار...نه، میلاد باید گٔل میزد...بمون
آرش، گل تولد! آرشِ آقای گٔل! نوبتته...
خیلی‌ وقت بود تیم رو اینجوری ندیده بودم...هجومی، با وجود برتری...
آرش وقتشه...همین حالا...بزن، نمیخواد رد کنی‌، آرش...جونِ مادرت، درست، وای...کاپیتان!
بپر بالا، توی آسمون، روی ابرا، ستاره ها، هم تیمی‌ها رو بغل کن...هووورا...فریاد بزن، خالی‌ شو، خالی‌ کن...نفس
شادی، دیگه همه چی‌ تموم شد، اینا هم که بزن نیستن، پس خوشحال باشیم! پای کوبی! کریِ مجدد! ختمِ سکوت! تحقیر! نگاه! همینه!
بازم فرصت...آخرشه...راحت...کاش دقت داشتیم، بیشتر می زدیم، اما با همین هم خیلی‌ چیزا ثابت شد!
سووووووووووووووت...! و تمام.
نگاه به آسمان، آبی. حیفِ این بازیِ زیبا با این گزارشِ کسل کننده...
چه زیباست، اینبار همه چیز به نفع ماست، جایی‌ برای هیچ گونه حرف باقی‌ نمانده است...
و دیگر همین...حسی خوب پس مدت‌ها در روزهایی که لبخندِ حقیقی‌ را به سختی می‌‌توان یافت...
خالی‌ شدم...رها...هیچ نفس اضافی در سینه حبس نیست...با این بهانه بیرون آمدند و در لابلای این همه هیاهو گم شدند...پس از مدت ها...فرصتی بود برای فرارِ فریاد‌های خفه شده، به واسطه ی دربی هفتاد و یک...
اما، همچنان ادامه دارد...